…na obraz i podobieństwo. W swej ludzkiej przeciętności był doskonały i dobry, a jego infantylna prostota nie zakładała istnienia zła. Wspaniały ogród, piękny świat, który otrzymał od swego Ojca wydawał się oazą spokoju i kojącą sielanką. Tylko jedno, niezwykle bujne drzewo rosnące pośród rajskiego ekosystemu, miało przypominać człowiekowi o powinności posłuszeństwa wobec swojego Stwórcy. Dziecięca natura, która miała być zbawiennym darem, okazała się jednak ziarnem przeważającym szalę zagłady. Łatwowierność okazała się idealnymi wrotami wniknięcia zła, które nie omieszkało z nich skorzystać i rychło zagnieździć się w wątłej, ludzkiej istocie.
Tak, od tego momentu człowiek już nie był tym samym niewinnym i beztroskim dzieciątkiem. Choć jego niemal namacalna bezbronność i potrzeba rodzicielskiej opieki pozostały, to coś bezpowrotnie się zmieniło. Człowiek intuicyjnie, niemal automatycznie dostrzegł uszczerbek na swoim humanizmie. Przepełniony strachem i zmożony własnym wstydem postanowił ukryć się przed światem, Ojcem… samym sobą. Kontrast między rajskim światem, a brzydotą ludzkiej istoty okazał się niemożliwy do zniesienia. Człowiek obraził Boga, zniszczył dzieło stworzenia, czuł się niegodny Jego miłości i bliskości. Dusza splamiona grzechem boleśnie odszczepiła się od bożej, idealnej rzeczywistości.
W ten sposób człowiek nabył skłonność do grzechu.
Słowotwory 